I have a flu and I'm at home all day long. Lots of time to think. There is something I would like to tell because I decided something important.
It's taken years to understand myself; I suffer from compulsive thoughts and those are based on my great anxiety.
I thought I was over it for years but after my divorce, all my fears have returned, and much harder than ever. I really thought I was over it, because I have been working hard on my obsessions. A long time ago I've been in therapy for years, I wrote an autobiography and ... the most important thing...: when I was searching for who I really am I discovered deep insights like I've realized that my belief in my identity is based on untruth, my identity is not real.
After I realized that I imagine myself as an 'I' in a world of time and space, I experienced myself completely. There is no seperation between the observer and the observed.
From this completeness have to experience all what is. My compulsive thoughts came back and I cannot run from them. They make every new love relationship impossible. I have been looking for a solution again, but I just gave up.
My eyes were opened during a workshop at my work. There was a woman who reported that she was abused in her youth and she told her story from an emotional distance. Many people in the public had to cry for her. I thought to myself: this woman tells her story endlessly. She repeats her past, she tells and she tells, and so she shares her being.
It's the solution itself. The past will always repeat itself.
It's what I am. A deeply conditioned being, regardless of being seen, is conditioned as a foolish machine, handed over to the power of faith in time and space. Because otherwise, I was not here.
Endlessly admit to repeat what is not understood, and endless sharing with others who may put an arm around a shoulder is, in my opinion, the only option. The other solution is to put an end to it physically.
I'll choose Option 1 for the time being. I choose option 1 for I am a mother of two beautyful daughters. With a lot of pain in my heart I am gonna tell my story again and again and again. So be it. Please don't leave me alone.
DUTCH TRANslation-----
Ik heb griep en ben de hele dag dus thuis. Veel tijd om na te denken. Er is iets wat ik graag kwijt wil en dat is dat ik ineens iets belangrijks inzie.
Ik heb er jaren over gedaan om mezelf te begrijpen; ik lijd aan dwanggedachten en die zijn gebaseerd op mijn grote verlatingsangst.
Na mijn scheiding zijn al mijn angsten teruggekomen, en heftiger dan ooit. Ik moet bekennen dat ik dacht dat ik er van af was. Ik ben jaren in therapie ben geweest, ik heb een autobiografie geschreven en... het allerbelangrijkste: ik ben gaan inzien dat mijn geloof in mijn identiteit gebaseerd is op onwaarheid. Dat wat ik werkelijk ben is bewust zijn. Letterlijk bewust zijn. Dit in te zien is gebaseerd op ervaring, dat wil zeggen: ik kan onmogelijk spreken over zoiets als 'Zien' als daar geen ervaring in zit (al kan dat Zien zichzelf niet zien, zoals het oog zichzelf niet kan zien).
Nadat ik heb ingezien dat ik mijzelf verbeeld als een 'ik' in de wereld van tijd en ruimte, ben ik mijzelf compleet gaan ervaren.
Vanuit deze compleetheid ervaar ik nu het naarste van het naarste. Mijn dwanggedachten nemen momenteel het leven van mij over en maakt iedere nieuwe liefdesrelatie onmogelijk. Ik heb jaren gezocht naar een oplossing, en vooral de laatste tijd. Maar ik heb dat opgegeven.
Mijn ogen werden geopend tijdens een workshop op een studiedag van mijn werk. Er was een vrouw die vertelde dat zij in haar jeugd mishandeld was en zij vertelde dit van af een afstand. Veel mensen in het publiek moesten huilen, zij huilden als het ware mee met dat kind van vroeger dat zo miskend was. Ik dacht bij mezelf: deze vrouw vertelt haar verhaal eindeloos. Zij herhaalt haar verleden, zij vertelt en zij vertelt, en zo deelt zij haar Zijn.
En ineens weet ik het: Het is de oplossing zélf. Het verleden zal zich steeds herhalen, en het is niet anders.
Het is wat ik ben. Een diep geconditioneerd wezen, ongeacht dat gezien wordt dat het geconditioneerd is als een gewilloze machine, overgeleverd aan de macht van het geloof in tijd en ruimte. Want anders was ik hier immers niet.
Het eindeloos toegeven aan het herhalen van dát wat niet begrepen wordt, en het eindeloos delen met anderen die misschien een arm om de schouder leggen, is wat mij betreft de enige optie. De andere optie is om er fysiek een einde aan te maken.
Ik ga voorlopig voor optie 1. Want ik ben moeder van twee prachtige dochters. Met veel pijn in mijn hart ga ik er maar weer voor. Gewoon mijn verhaal vertellen. Gewoon naar een ordinaire psycholoog die er voor gekozen heeft te luisteren naar de ellende van een 'ander'. Want een oplossing... nee daar geloof ik niet meer in. Er zit wel weer veel materiaal in voor een nieuw nummer :)
Blue Rain is er eentje.
It's taken years to understand myself; I suffer from compulsive thoughts and those are based on my great anxiety.
I thought I was over it for years but after my divorce, all my fears have returned, and much harder than ever. I really thought I was over it, because I have been working hard on my obsessions. A long time ago I've been in therapy for years, I wrote an autobiography and ... the most important thing...: when I was searching for who I really am I discovered deep insights like I've realized that my belief in my identity is based on untruth, my identity is not real.
After I realized that I imagine myself as an 'I' in a world of time and space, I experienced myself completely. There is no seperation between the observer and the observed.
From this completeness have to experience all what is. My compulsive thoughts came back and I cannot run from them. They make every new love relationship impossible. I have been looking for a solution again, but I just gave up.
My eyes were opened during a workshop at my work. There was a woman who reported that she was abused in her youth and she told her story from an emotional distance. Many people in the public had to cry for her. I thought to myself: this woman tells her story endlessly. She repeats her past, she tells and she tells, and so she shares her being.
It's the solution itself. The past will always repeat itself.
It's what I am. A deeply conditioned being, regardless of being seen, is conditioned as a foolish machine, handed over to the power of faith in time and space. Because otherwise, I was not here.
Endlessly admit to repeat what is not understood, and endless sharing with others who may put an arm around a shoulder is, in my opinion, the only option. The other solution is to put an end to it physically.
I'll choose Option 1 for the time being. I choose option 1 for I am a mother of two beautyful daughters. With a lot of pain in my heart I am gonna tell my story again and again and again. So be it. Please don't leave me alone.
DUTCH TRANslation-----
Ik heb griep en ben de hele dag dus thuis. Veel tijd om na te denken. Er is iets wat ik graag kwijt wil en dat is dat ik ineens iets belangrijks inzie.
Ik heb er jaren over gedaan om mezelf te begrijpen; ik lijd aan dwanggedachten en die zijn gebaseerd op mijn grote verlatingsangst.
Na mijn scheiding zijn al mijn angsten teruggekomen, en heftiger dan ooit. Ik moet bekennen dat ik dacht dat ik er van af was. Ik ben jaren in therapie ben geweest, ik heb een autobiografie geschreven en... het allerbelangrijkste: ik ben gaan inzien dat mijn geloof in mijn identiteit gebaseerd is op onwaarheid. Dat wat ik werkelijk ben is bewust zijn. Letterlijk bewust zijn. Dit in te zien is gebaseerd op ervaring, dat wil zeggen: ik kan onmogelijk spreken over zoiets als 'Zien' als daar geen ervaring in zit (al kan dat Zien zichzelf niet zien, zoals het oog zichzelf niet kan zien).
Nadat ik heb ingezien dat ik mijzelf verbeeld als een 'ik' in de wereld van tijd en ruimte, ben ik mijzelf compleet gaan ervaren.
Vanuit deze compleetheid ervaar ik nu het naarste van het naarste. Mijn dwanggedachten nemen momenteel het leven van mij over en maakt iedere nieuwe liefdesrelatie onmogelijk. Ik heb jaren gezocht naar een oplossing, en vooral de laatste tijd. Maar ik heb dat opgegeven.
Mijn ogen werden geopend tijdens een workshop op een studiedag van mijn werk. Er was een vrouw die vertelde dat zij in haar jeugd mishandeld was en zij vertelde dit van af een afstand. Veel mensen in het publiek moesten huilen, zij huilden als het ware mee met dat kind van vroeger dat zo miskend was. Ik dacht bij mezelf: deze vrouw vertelt haar verhaal eindeloos. Zij herhaalt haar verleden, zij vertelt en zij vertelt, en zo deelt zij haar Zijn.
En ineens weet ik het: Het is de oplossing zélf. Het verleden zal zich steeds herhalen, en het is niet anders.
Het is wat ik ben. Een diep geconditioneerd wezen, ongeacht dat gezien wordt dat het geconditioneerd is als een gewilloze machine, overgeleverd aan de macht van het geloof in tijd en ruimte. Want anders was ik hier immers niet.
Het eindeloos toegeven aan het herhalen van dát wat niet begrepen wordt, en het eindeloos delen met anderen die misschien een arm om de schouder leggen, is wat mij betreft de enige optie. De andere optie is om er fysiek een einde aan te maken.
Ik ga voorlopig voor optie 1. Want ik ben moeder van twee prachtige dochters. Met veel pijn in mijn hart ga ik er maar weer voor. Gewoon mijn verhaal vertellen. Gewoon naar een ordinaire psycholoog die er voor gekozen heeft te luisteren naar de ellende van een 'ander'. Want een oplossing... nee daar geloof ik niet meer in. Er zit wel weer veel materiaal in voor een nieuw nummer :)
Blue Rain is er eentje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten