Israël and the Palestinians

DUTCH TRANSLATION BELOW

The husband of a good friend of mine died suddenly from a cardiac arrest last year. My friend lives with her family in Jerusalem and I decided to visit her as soon as I could. I booked a plane and so I flew totally unprepared to Israel.

As a young girl, I deliberately chose not to deepen myself into politics. I have not watched the news for years and I read newspapers every now and then superficially. You may find that strange, but I have enough trouble with myself. I think it is better for my personality to focus on my immediate environment.  I am a teacher at a primary school. There I deal with 25 children and their parents every day. I want to take good care of that.  For my own sake is that enough work.

In addition, I am a musician and I write songs.

That's why I planned to sing in the streets of Jerusalem, my friend had told me that it’s not unusual there. And the only thing I  was worried about was:” oh, I hope there will be  no attack committed by a Palestinian or something like that...”. The combination Palestinian / terrorist / attack I had caught from the media ... However, I got a laryngitis. So making music was not possible. And so my friend invited me to come with her and  see and understand more of the country.

So she took me to the beach in Tel Aviv and she took me to the West Bank. At first I thought I saw sound barriers around me, I know, very naive, even though I had heard something about checkpoints. I did not know what that was, checkpoints. I had seen strange movies on youtube. About soldiers who intimidate children.  They stopped children who wanted to go to school  Very strange vids, why do ten big soldiers surround a single child of barely 10 years?

Very slowly I started to see what I just did not see at first. It is fun in Jerusalem, it feels safe. Yes, there are many soldiers, young people, women, men. Sometimes still  almost children. As a woman I dare to walk alone on the street late at night. What a wonderful city.

But then I went through a checkpoint towards Bethlehem. And I saw more and more fences, barbed wire, people who were stopped. Soldiers laughing, playing with people. And I heard stories.

Suddenly saw two types of buses. The Jewish and Arab. I drove over roads that are not indicated in Google maps ...

If you do not know  you do not see it. If you see something happening , you do not really see it because you can not believe it, you cannot hande it yet.  But if you are always pointed out and you feel that something strange is going on, you are gradually seeing more. Piece by piece. And that is a very weird inner experience.

I do not want to take a position. I am not against or for Palestinians or Jews. The story is nuanced. It has to do with identity. But I always take it for the oppressed. The unjust. And that's what I've seen there. There is something very serious going on there and in a very strange way and  the whole world knows. I do not want to watch a journal, I do not want to read newspapers. Since I have been home from Israel  I have read a lot about the situation, I talked to people with differents point of views.

checkpoint

I get a headache. The bickering, the opinions,  choosing for one or another. I can no longer be a spectator if I have experienced injustice. In person. I have enormous respect for my friend who, in her own personal way, makes connections between Jewish people and Palestinians. She makes that they get to know each other as human beings. She shows that they do not have to be afraid of each other. That there is a possibility to live together. There IS a possibility!

How special and wonderfull Jerusalem would be if human beings could  live and celebrate their lifes  together !? What a great example for the world that would be!

 I also have a lot of respect for the way my friend processes her own personal loss. She lost her husband. She has two growing children.

I need time to process what I have seen and experienced in Israel in a short time. I want to thank my friend for what she has given me.

And I want  people to grow up and understand.

I wrote a song. It is called: Stones in the desert.

De man van een goede vriendin van mij overleed vorig jaar plotseling aan een hartstilstand. Mijn vriendin woont met haar gezin in Jeruzalem en ik besloot naar haar toe te gaan. Ik boekte de reis en  zo vloog ik totaal onvoorbereid naar Israël.  

Ik heb er als jong meisje bewust voor gekozen om me niet in politiek te verdiepen. Het journaal kijk ik al jaren niet meer en kranten lees ik zo nu en dan oppervlakkig.  Dat mag je raar vinden maar ik heb genoeg gedoe met mezelf. Ik vind het voor mijn persoonlijkheid beter om me te richten op mijn directe omgeving waar ik mogelijk iets voor zou kunnen betekenen. Neem mijn werk als leerkracht op een basisschool. Daar heb ik dagelijks te maken met 25 kinderen en hun ouders.  Daar wil ik graag goed voor zorgen.

Daarnaast ben ik muzikant en schrijf ik liedjes.

Daarom was ik van plan om in Jeruzalem op straat te spelen, mijn vriendin had me laten weten dat dat daar heel goed mogelijk is. Het enige wat ik dacht was: oh, als er maar geen aanslag op mij gepleegd wordt door een Palestijn ofzo. Want combinatie Palestijn/ terrorist/ aanslag had ik wel opgevangen uit de media... Echter, ik kreeg een keelontsteking. Dus muziek maken zat er niet in. Mijn vriendin nodigde me uit wat meer van het land te zien en te begrijpen.

Zo nam ze me mee naar het strand in Tel Aviv en de West Bank. Eerst dacht ik nog dat ik geluidswallen om me heen zag, ondanks dat ik iets gehoord had over checkpoints. Ik wist niet zo goed wat dat was, checkpoints. Ik had wel vreemde filmpjes gezien op youtube. Over soldaten die kinderen tegenhouden om naar school te gaan. Heel vreemde filmpjes, waarom omsingelen tien soldaten één enkel kind van nauwelijks 10 jaar?

Heel langzaam ging ik zien wat ik eerst gewoon niet zag. Het is leuk in Jeruzalem, het voelt veilig. Ja, er zijn veel soldaten, jonge mensen, vrouwen, mannen. Soms nog bijna kinderen. Ik durf er als vrouw ’s avonds laat alleen over straat. Wat een heerlijke stad.

Maar toen ging ik door een checkpoint richting Bethlehem. En ik zag steeds meer hekken, prikkeldraad, mensen die tegengehouden werden. En hoorde verhalen.

Zag ineens twee soorten bussen. De Joodse en Arabische. Reed over wegen die niet aangegeven worden in Google maps...

Als je iets niet weet zie je het niet. Als je iets hoort, zie je het niet omdat je het niet kan geloven. Maar als je er steeds op gewezen wordt en je voelt dat er iets vreemds gaande is dan ga je langzamerhand meer zien. Stukje bij beetje. En dat is een hele rare innerlijke ervaring.

Ik wil geen standpunt innemen. Ik ben niet tegen of voor Palestijnen of Joden. Het verhaal ligt genuanceerd. Het heeft met identiteit te maken. Maar ik neem het altijd op voor de onderdrukten. Het onrechtvaardige. En dat is wat ik daar gezien heb. Er is iets heel ernstigs daar gaande en op een hele vreemde manier weet de hele wereld het en kijkt iedereen toe. Ik wil geen journaal kijken , ik wil geen kranten lezen. Sinds ik thuis ben heb ik toch eens een kijkje genomen en zie ik hoe eenzijdig de informatie doorgegeven wordt.

Ik krijg er hoofdpijn van. Het geruzie, de meningen, het partij kiezen. Maar ik kan geen toeschouwer meer zijn als ik onrecht ervaren heb. Persoonlijk.  Ik heb enorm respect voor mijn vriendin die op haar eigen persoonlijke manier verbindingen legt tussen Joodse mensen en Palestijnen. Dat zij elkaar leren kennen als ménsen. Dat zij niet bang voor elkaar hoeven te zijn. Dat er een mogelijkheid bestaat om samen te leven. Die mogelijkheid IS er! Wat zou het Jeruzalem bijzonder maken als er in deze stad samengeleefd en gefeest kan worden. Wat een groot voorbeeld voor de wereld zou dat zijn! Ontzettend veel respect heb ik ook voor de manier waarop mijn vriendin haar eigen persoonlijk verlies verwerkt. Zij is haar geliefde verloren. Zij heeft twee opgroeiende kinderen.

Ik heb tijd nodig om te verwerken  wat ik in korte tijd in Israël gezien en ervaren heb. Ik wil mijn vriendin enorm bedanken voor wat zij mij gegeven heeft.

En ik wil de onderdrukten een hart onder de riem steken.

Ik heb er een lied over geschreven. Het heet: Stones in de desert.

https://www.facebook.com/annette.vogel.33/videos/1936286653071462/

https://www.facebook.com/annette.vogel.33/videos/1936286653071462/