The subway in Paris - music in the metro

FOR FRENCH  (google) TRANSLATION . scroll below!

Hello everyone!

Last Sunday I went to my school. As you know, I am a teacher and I wanted to organize the classroom a bit. That is what I did. I was just a week back from France, where the weather was nice and where I played a lot on the street with Mario.

When I cycled back home I became very depressed. I was not charged enough to properly guide a group of children next week, I felt that clearly. The weather in the Netherlands was bad and I was tired. I decided to book a ticket to Paris. Because the weather was better there and I can perform in the metro there. In the Paris metro I sing who I am. It is better to sing on the street because there is more contact with the public. But the catacombs of Paris have something special. People are in a hurry and worried. And tired. And regularly lost. Even the children who are carried away by their parents do not look happy.

That is a state of mind in which I sometimes recognize myself. I needed to find myself in all my loneliness. So I run away, like I did when I was 18. 

I was very stressed and confused. 

I decided to take the first train to Paris and that was 7 o'clock on Monday morning. 

When I arrived I immediately started singing at the République station. Nobody took notice of me. I only received four euros. Jesus, I've never gotten so little in my hat. But I thought so be it. I'm not concerned about the money. What is it all about? I don't know exactly yet.

I went to my hotel, then I first went to get some food. That evening I went back into the metro and I sang for an hour or two. For myself and for the people who might be affected. Because they recognize something, or because they get a special memory with a song. I see a lot in the metro. Fortunately there are also people who are a bit more relaxed and smile or raise their thumbs when I perform there.

In addition, there live alcoholics, addicted people and vagrants. People with little money begging. People who bring their children to ask the travelers money.

I did an audition this spring to play in the Paris metro. That is why I am protected. If something is wrong then the police are there.

But I love to sing for the passing crowd. For myself. It is almost a meditation. I think it's the best thing to do for me:  sing for the lost and lonely people. That is how I have known myself from my earliest childhood. A longing for nature and the essence of myself. And that's why I sing. And you know, the weird thing is that the most poor people give me money. This is almost embarrasing but I know there is a true honesty here. 

This is what I posted on Facebook.

August 20

What I am doing ... I do not know ... Suddenly in Paris ... yesterday at this time I did not even know that I would be sitting here tonight ... It is late in the metro .. At a time when no metro is passing by - and therefore no one is around - I see a man being caught by the police (apparently he was there illegally selling things). I always get nervous from the police, I have experienced some incidents in the past, hence ... So my musical concentration is gone for a moment ... but ..for God sake ... while they drain that man ..: they just wave nice to me ...! They just know me from last time haha

Hallo iedereen!

21 August

Dear people, thank you for your messages, I panicked and left for Paris in all my loneliness. But it's okay. I have seen a lot in the metro, I know that with my hallelujah singing I can touch passers-by, but this is mutual. I see myself in the mirror, the fringes of society have been attracting me since my very early childhood. Last night there was a young girl, addicted and very sad. She danced to my songs and then she sat in a corner with an old stuffed animal pressed against her. An old alcoholic sat down with me and fell asleep. Two Parisians stood in front of me for at least half an hour, I wanted to give a CD but unfortunately I had forgotten to take it with me, as usual. They thanked me while I am actually grateful that I hear myself and them. I needed this.

I was away for a moment without knowing whether I would return. But everything is allright. . Like my whole life. I'm almost HOME XXX

Afgelopen zondag ging ik naar mijn school. Zoals je weet, ben ik een leraar en wilde ik al een beetje de klas inrichten. Dat is wat ik gedaan heb. Ik was net een week terug uit Frankrijk, waar het mooi weer was en waar ik veel op straat speelde met Mario.

Toen ik terug fietste naar huis werd ik erg depressief. Ik was nog niet genoeg opgeladen om op een goede manier een groep kinderen te begeleiden volgende week, dat voelde ik duidelijk. Het weer in Nederland was slecht en ik was moe. Ik besloot om een ticket te boeken naar Parijs. Want daar was het weer wat beter en daar kan ik optreden in de metro. In de metro van Parijs zing ik wie ik ben. Het is fijner om op straat te zingen omdat daar meer contact mogelijk is met publiek. Maar de catacomben van Parijs heeft iets speciaals. De mensen zijn gehaast en bezorgd. En moe. En regelmatig verdwaald. Zelfs de kinderen die aan de hand van hun ouders worden meegesleept kijken niet gelukkig. 

Dat is een state of mind waarin ik mijzelf soms wel herken. Gelukkig zijn er ook mensen die wat meer ontspannen zijn en glimlachen of hun duim opsteken als ik daar optreed. 

Daarnaast leven daar alcoholisten, verslaafde mensen en zwervers. Mensen met weinig geld die bedelen. Mensen die hun kinderen meenemen om geld te vragen aan de reizigers.

Ik heb dit voorjaar een auditie gedaan om te mogen spelen in de metro van Parijs. Daarom word ik beschermd. Als er iets aan de hand is dan is daar de politie. 

Maar ik hou er van om te zingen voor  de voorbijgaande meute. Voor mijzelf. Het is bijna een meditatie. Het mooiste vind ik om te zingen voor de verloren en eenzame mensen. Dat is hoe ik mijzelf al vanaf mijn vroegste jeugd ken. Een verlangen naar de natuur en de essentie van mijzelve. En dat is waarom ik zing. 

Ik besloot om de eerste trein naar Parijs te nemen en dat was maandagochtend 7 uur. 

Toen ik aankwam ging ik meteen zingen op station République. Niemand nam notitie van me. Ik kreeg slechts vier euro. Allejezus, zo weinig heb ik nog nooit in mijn hoed gekregen. Maar ik dacht: het zij zo. Het gaat mij niet om het geld. Waar gaat het wel om? Ik weet het nog niet precies. 

Ik ging naar mijn hotel, daarna ging ik eerst wat eten halen. Die avond ging ik de metro weer in en ik zong een uur of twee. Voor mijzelf en voor de mensen die misschien geraakt worden. Omdat zij iets herkennen, of omdat zij een bijzondere herinnering krijgen bij een liedje. Ik zie veel in de metro.

Dit is wat ik op facebook plaatste.

20 augustus: Wat ik aan het doen ben...ik weet t niet... Zit ineens in Parijs... gisteren om deze tijd wist ik nog niet eens dat ik vanavond hier zou zitten... Het is al laat in de metro ...op een moment dat er geen metro langskomt - en dus ook geen mens - zie ik hoe een man betrapt wordt door de politie ( hij stond er blijkbaar illegaal spullen te verkopen). Ik word altijd zenuwachtig van politie, heb vroeger wel wat incidenten ervaren, vandaar... Dus m'n muzikale concentratie is eventjes weg...maar ..for God sake...terwijl ze die man afvoeren..: ze zwaaien gewoon gezellig naar me...! Ze kennen me nog gewoon van vorige keer haha

21 augustus: 

Lieve mensen, dank voor jullie berichtjes, ik zag het ff helemaal niet meer zitten en vertrok hals over kop naar Parijs, in all my lonelyness. Maar het is okay. In de métro heb ik veel gezien, ik weet dat ik met m'n hallelujah gezang voorbijgangers kan raken, maar dit is wederzijds. Ik zie mijzelf in de spiegel, de zelfkant van de maatschappij trok mij al vanaf mijn hele vroege jeugd. Gisteravond was er een jong meisje, verslaafd en zeer verdrietig. Ze danste op mijn liedjes en daarna zat ze in een hoekje met een oude knuffel tegen zich aangedrukt. Een oude alcoholist kwam bij me zitten en viel in slaap. Twee Parijzenaar bleven minstens een half uur recht voor me staan luisteren, ik wilde een CD geven maar was ze helaas vergeten, zoals gewoonlijk. Ze bedankten me terwijl ik eigenlijk zelf dankbaar ben dat ik hier mezelf en hun hoor. Dit had ik nodig. 

Ik ben even weggeweest zonder dat ik serieus wist of ik terug zou komen. Maar het gaat lukken. Zoals het al mijn hele leven lukt. Ik ben bijna THUIS XXX

Dimanche dernier je suis allé à mon école. Comme vous le savez, je suis enseignante et je voulais organiser un peu la classe. C'est ce que j'ai fait. Je venais de rentrer de France une semaine, où il faisait beau et où je jouais beaucoup dans la rue avec Mario.

Quand je suis rentré chez moi à vélo, je suis devenu très déprimé. Je n’étais pas assez accusé pour guider correctement un groupe d’enfants la semaine prochaine, je le sentais bien. La météo aux Pays-Bas était mauvaise et j'étais fatiguée. J'ai décidé de réserver un billet pour Paris. Parce que le temps était meilleur là-bas et que je peux jouer dans le métro. Dans le métro parisien, je chante qui je suis. Mieux vaut chanter dans la rue car il y a plus de contacts avec le public. Mais les catacombes ou Paris ont quelque chose de spécial. Les gens sont pressés et inquiets. Et fatigué. Et régulièrement perdu. Même les enfants qui sont emportés par leurs parents ne semblent pas heureux.

C'est un état d'esprit dans lequel je me reconnais parfois. Heureusement, il y a aussi des gens un peu plus détendus qui sourient ou lèvent les pouces quand je joue là-bas.

En outre, il y a des alcooliques vivants, des toxicomanes et des vagabonds. Les gens avec peu d'argent mendiant. Les personnes qui amènent leurs enfants à demander de l’argent aux voyageurs.

J'ai fait une audition ce printemps pour jouer dans le métro parisien. C'est pourquoi je suis protégé. Si quelque chose ne va pas, alors la police est là.

Mais j'aime chanter pour la foule qui passe. Pour moi-même. C'est presque une méditation. Je pense que c'est la meilleure chose à faire pour les personnes perdues et solitaires. C'est comme ça que je me connais depuis ma plus tendre enfance. Un désir de la nature et de l'essence de moi-même. Et c'est pourquoi je chante.

J'ai décidé de prendre le premier train pour Paris et c'était lundi matin à 7 heures.

Quand je suis arrivé, j'ai immédiatement commencé à chanter à la gare de la République. Personne n'a pris note de moi. Je n'ai reçu que quatre euros. Merde, je n'ai jamais eu si peu de chapeau. Mais je pensais qu'il en soit ainsi. Je ne suis pas préoccupé par l'argent. De quoi s'agit-il? Je ne sais pas encore exactement.

Je me suis habitué à mon hôtel, puis je me suis d'abord habitué à aller chercher de la nourriture. Ce soir-là, je suis retourné dans le métro et j'ai chanté pendant une heure ou deux. Pour moi et pour les personnes qui pourraient être touchées. Parce qu'ils reconnaissent quelque chose ou parce qu'ils ont une mémoire spéciale avec une chanson. Je vois beaucoup dans le métro.

J''ai ecrit en Facebook: 

(20 Augustus) 

Ce que je fais ... Je ne sais pas ... Tout à coup à Paris ... Hier à cette heure, je ne savais même pas que je serais assis ici ce soir ... Il est tard dans le métro .. À la fois Quand aucun métro ne passe - et donc qu'il n'y a personne autour de moi - je vois un homme se faire prendre par la police (apparemment, il vendait des choses illégalement). Je suis toujours nerveux de la part de la police, j'ai déjà eu quelques incidents dans le passé, alors ... Donc, ma concentration musicale a disparu un instant ... ils me saluent gentiment ...! Ils me connaissent depuis la dernière fois, haha

21 août

Chers gens, merci pour vos messages, je ne les ai plus vus et je suis parti à destination de Paris dans toute ma solitude. Mais c'est bon. J'ai beaucoup vu dans le métro, je sais qu'avec mon chant d'alléluia, je peux frapper les passants, mais c'est réciproque. Je me vois dans le miroir, les franges de la société m'attirent depuis ma plus tendre enfance. Hier soir, il y avait une jeune fille, accro et très triste. Elle a dansé sur mes chansons puis elle s'est assise dans un coin avec un vieux câlin appuyé contre elle. Un vieil alcoolique s'est assis avec moi et s'est endormi. Deux parisiennes se sont placées devant moi pendant au moins une demi-heure. Je voulais donner un CD mais malheureusement, elle avait oublié, comme d'habitude. Ils m'ont remercié alors que je suis vraiment reconnaissant de m'entendre ici et avec eux. J'avais besoin de ça.

Je suis parti un moment sans savoir si je reviendrais. Mais ça va marcher. Comme cela a fonctionné toute ma vie. Je suis presque à la maison XXX

Busking in France (Streetlife...)

Just got back from two weeks busking in the South of France. I shared some postings on facebook and I will share them here again. For Dutch translation scroll down!
On the video we play a Sandy Denny song but then it was 12 o'clock and the churchbells started ringing every two minutes.

August 7
"I'm going with Mario to the square in front of Palais des Papes. This is not very easy for me, but I would still like to sing again. Mario always says: you play for me. But I play for others and there are passers-by who sometimes find it really nice and beautiful, that's what I want to give it for. But today there was a beggar in the street, she was very angry with me because I was in her street. I left, later I came back because she was gone. Yet she suddenly came back and told me to sing further on. I understand how it works, I even know very well how it works with street people. But I thought: merde, this is my place from 2 years ago and she is now sitting with me, I will sing for her. She found in, she gave me her cup. I sang to death, but it was heavy. She left and gave me the confidence that I would sing for her. She was like a child and said: we are going to share it.

Such a plastic cup does not work so well, but people threw something in. Later I looked for her in the streets of Avignon, and I gave her the cup. For a moment, but also for a moment, I saw a smile on her face. But I was also irritated and said (in French) that she should stay with me next time. I sing my head off and then she starts doing different things ... Avignon has changed. Life on the street is harder and ordinary people seem richer."


August 8

"Bonjour! This morning my great friend came to me and I enthusiastically shouted from afar: "Bonsoir madame!" To which she said: "Non, c 'est pas bonsoir, il faut dire" bonjour. (Sorry, Cik wasn't fully awake yet ...)

But the ice is broken, she put her cup next to me and said that she was going to walk around. When she came back I had put some change in it, because I am diagonally opposite her place. It is just like among musicians: you don't sit in each other's place ... when she came back we had a relaxed conversation, although she saw that I had much more in my hat than I shared with her. But that was right, I had been singing for an hour for it. The shopkeepers also came to look around the corner when she showed herself fairly committed when I said that I had a little sore throat.

Most (down-to-earth) street people are vulnerable, but this is a tough lady, I have to admit ... a big mom who stands up for her rights. Too bad I don't have a picture of her. Her name is Anyta."

August 9
"The street is so confronting ... today I sang and a child passed by ... not older than six years old ... he swirled in front of me while I sang ... and my first selfish thought was that I thought he was a bit of a joke with especially halellujage singing, he behaved in a way that I could not place right away :)

But after a few seconds I saw how he looked straight at me, a look that touched me ... and suddenly I knew it .... (... with anger at myself because I felt once again being wrongly rejected) and I stopped singing and asked:

"as-tu perdu ta mère?" (Have you lost your mother?)

And he nodded. The desperation of that child and that he came to me ...

I said a few times, grabbing his arm, "Reste avec moi" (stay with me), and the child nodded.

Somehow I remembered someone in the street calling out to a child, but in the meantime I thought: shit what shall I do now with this child who is now clinging to me here ...

And then I saw a mother in the distance and I said that I heard his mother and thank goodness it was. What I find so striking is that in the first instance you relate the world to yourself in such a way (I was only concerned with music) but that someone from an entirely different context unexpectedly appeals to you. I am so happy that I saw that the child came to me and that I just did not stay in my own whiny world. Today's lesson: sometimes someone really needs you. Open your eyes for that.


August 9

Tonight we played at the terrace of a special cinema, Utopia in Avignon. When we arrived they were already expecting us, we immediately got a table at the place where we would make music, because: first good food :)

Very hospitable reception from the cinema crew and a nice audience. Also nice with our new Danish friends Helle Houkjær and Jesper Skibber :)) Vive la France!

"
August 10

This morning we said goodbye to Avignon, and also to my new girlfriend Anyta, about whom I wrote in other postings. Just not in the picture (which is why I think I can place it on fb) but I can hear it well. I do think she could sing well: the guitar blues. She has a nice hoarse voice. Nice to experience again, better not to have prejudices on people who live so differently from you.

Au revoir! X

Before we left to Avigon we've been playing in Nimes, Uzes and Genolhac. In Genolhac we played on a terrasse of an 800 years old hotel. This was very nice to do. By the way, it's always great to play in the south of France, it never happened to me that I had problems with the police. It's all still possible up there! Vive la France!

Nederlands: 

Ik ga zo met Mario naar het plein voor Palais des Papes. Dit is niet heel makkelijk voor mij, maar toch zou ik hier graag nog eens willen zingen. Mario zegt altijd: je speelt voor mij. Maar ik speel voor anderen en er zijn voorbijgangers die het soms echt leuk en mooi vinden, daar wil ik het graag voor geven. Maar vandaag was er in de straat een bedelares, ze was erg boos op me, want ik stond in haar straat. Ik ging weg, later kwam ik terug omdat ze weg was. Toch kwam ze ineens terug en ze zei dat ik verderop moest zingen. Ik snap hoe het werkt, ik weet zelfs heel goed hoe het werkt met straatmensen. Maar ik dacht: merde, dit is mijn plek van 2 jaar terug en zij komt nu maar bij mij zitten, ik zal voor haar zingen. Ze vond in, ze gaf me haar bekertje. Ik zong me te pletter, maar het was zwaar. Zij ging weg en gaf mij het vertrouwen dat ik voor haar zou zingen. Ze was als een kind en zei: we gaan het verdelen he.
Zo n plastic beker werkt niet zo goed, maar mensen gooiden er toch wat in. Later zocht ik haar in de straten van Avignon, en gaf ik haar het bekertje. Heel even, maar dan ook heel even, zag ik een glimlach op haar gezicht. Maar ik was ook geïrriteerd en zei ( in het Frans) dat ze volgende keer bij mij moest blijven. Ik zing me suf en dan gaat zij ff lekker andere dingen doen... Avignon is veranderd. Het leven op straat is harder en de gewone mensen lijken rijker. 

"

De straat is zo confronterend... vandaag zong ik en er liep een kind voorbij...niet ouder dan een jaar of zes...hij draalde voor m'n neus terwijl ik zong..en m'n eerste egoïstische gedachte was dat ik dacht dat hij een beetje de draak stak met mn halellujagezang, hij gedroeg zich op een manier die ik niet meteen goed kon plaatsen :)

Maar na een paar seconden zag ik hoe hij mij recht aankeek, een blik die me raakte... en ineens wist ik het....(...met boosheid naar mezelf omdat ik me in eerste instantie weer eens onterecht afgewezen voelde), en ik stopte met zingen en vroeg:
"as-tu perdu ta mère?" ( Ben je je moeder kwijt?)
En hij knikte. De wanhoop van dat kind en dat hij juist naar mij toe kwam...
Ik zei een paar keer, terwijl ik zijn armpje beetpakte, : "Reste avec moi" ( blijf bij mij) , en het kind knikte.
Ergens herinnerde ik mij dat ik iemand door de straat al hoorde roepen naar een kind, maar ondertussen dacht ik: shit wat zal ik nu doen met dit kind dat zich hier nu vastklampt aan mij...
En toen zag ik in de verte een moeder en ik zei dat ik z'n moeder hoorde en godzijdank was dat ook zo. Wat ik nou zo treffend vind, is dat je in eerste instantie de wereld zo op jezelf betrekt ( ik was alleen maar bezig met muziek) maar dat vanuit een totaal andere context iemand onverwachts een beroep op je doet. Ik ben zo blij dat ik zag dat t kind naar mij toe kwam en dat ik net ff niet in m'n eigen zeikerige wereldje bleef. Les van vandaag: soms heeft iemand je nodig, echt nodig. Open je ogen voor dat.


We hebben vanavond voor het terras gespeeld van een bijzondere bioscoop,: Utopia in Avignon. Toen we aankwamen verwachtten ze ons al, we kregen meteen een tafeltje op de plek waar we dan muziek zouden maken, want: eerst lekker eten :)
Erg gastvrij ontvangst van de cinemacrew en een fijn publiek. Ook gezellig met onze nieuwe Deense vrienden Helle Houkjær en Jesper Skibber :)) Vive la France! 


Bonjour! Vanmorgen kwam m'n grote vriendin naar me toe en enthousiast riep ik al van verre: 'Bonsoir madame!' Waarop ze belerend zei: 'Non, c' est pas bonsoir, il faut dire 'bonjour'. ( Sorry,cik was nog niet helemaal wakker...)
Maar het ijs is gebroken, ze zette haar bekertje naast me en zei dat ze even wat rond ging lopen. Toen ze terug kwam had ik er wat kleingeld in gedaan, ik zit namelijk schuin tegenover haar plek. Het is net als onder muzikanten: je gaat niet op elkaars plek zitten...toen ze terugkwam hadden we een relaxed gesprek, al zag ze dat ik veel meer in m'n hoed had dan ik met haar deelde. Maar dat was terecht, ik had er al een uur voor gezongen. De winkeliers kwamen ook even om het hoekje kijken toen ze zich redelijk begaan toonde toen ik zei dat ik een beetje keelpijn had.
De meeste (nuchtere)straatmensen zijn kwetsbaar, maar dit is een pittige dame, dat moet ik toegeven...een big mama die opkomt voor haar rechten. Jammer dat ik geen foto van haar heb. Ze heet Anyta.


Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Avignon, en ook van mijn nieuwe vriendin Anyta, waarover ik in andere postings schreef. Net niet in beeld (daarom kan ik m volgens mij wel plaatsen op fb) maar wel goed te horen. Ik denk inderdaad dat zij goed zou kunnen zingen: de gitanesblues. Ze heeft een mooie hese stem. Mooi toch, om weer te ervaren beter geen vooroordelen te hebben op mensen die zo anders leven dan jij. 



Au revoir! X