Optreden in Kroeg van Klaas in Groningen

 Hi you all!

Because of the Corona the gig was cancelled and so we decided to do a livestream.

We had really much fun and Marleen, the owner of the café was happy for the support she got.

You can watch our livestream right here: 

gigs in oktober 2020

Hi guys how are you all? 

It is hard not to get depressed in these hard corona Times. That is why I make as much Music as possible. 

Every Sundaymorning i do a livestream on Facebook at 9am gtm , ( 10 AM Dutch time!). Yes that is early but i am an early bird :)) and if you are too than i hope to cheer you up on these Sundays.

I do also some live gigs, I am very happy to play every Saturday at expocafę Zamen in Amsterdam, with Mario on bass and cajonist Tommy

This month we will drive to Groningen, a nice town in the north of the Netherlands, where i lived almost 20 years.

We will play in De Kroeg van Klaas on October 24 (5pm) and in Andledon Sunday Oct 25 ( 2.30pm). Hope to meet you there, we will try to go live on fb if you cannot make it :)

Best Corona gig ever!

Back to my roots: Joan Baez, Leonard Cohen and Simon & Garfunkel.
Playing for people who are already weeks in quarantaine; I love to do this, these gigs are very special to me. Watch the vid where the man is singing and dancing.
Stay home but I come to you if safe and necessary

The Corona virus at school

The Corona virus at school

 I am a musician but  I also work as a teacher at a primary school; my pupils are 11-13 years old. By combating the coronavirus, a lot of people work at home and the schools are closed from Monday.  Monday we had a meeting at school to talk about how we could still provide education. Then we started preparing our lessons. On Tuesday morning, all children were able to collect their books and notebooks between 9 and 12 am and they started working on their homework this morning (Wednesday). We worked hard! I collected all the phone numbers of the children of my class (group 8) and created a group chat. The apps with a ‘goodmorning’ arrived early this morning. At 9 pm the work schedule was sent by the Parro app, a mail to all parents and I also sent the files as images to all kids in the whatsapp group. Some children had some questions, but soon everyone started doing their homework. At the end of the afternoon I received daily reports by email. It is all quite drastic. The whole society upside down. This afternoon I got the message that the  final(cito) test for group 8 is canceled this year. Not everyone is happy with that. Tomorrow morning I will send documents with answers  so that the kids can check their homework. And then they got new homework.I would like to give a lesson online but I did not figure out yet what’s the best way to do this.When I got back home, my daughter, who is in high school, took online lessons by Google Meet.Sounds good. I think that this whole event can lead to a completely different direction in education. I am curious what will happen.  I try to get the most out of it as much as possible.Musically, all performances up to and including April have been canceled. Playing on the street is currently also not done. As a metro musician, I was told by the RAT Paris not to play in the metro.I would go back to Paris in early April to renew my permit, but of course I also had to cancel this trip. Fortunately, the NS reimbursed all costs. So much for the update.

Niet naar Parijs...

(English below)

26 februari

Na zes weken gips was ik blij dat het er af mocht. Ik was van plan om vrolijk huppelend het ziekenhuis te verlaten, maar dat viel een beetje tegen. Sterker: ik kwam nauwelijks vooruit. Mijn been werkte niet echt mee. Dus. Ik droeg mijn hoge laarzen een paar dagen totdat mijn voet zo knelde en pijnlijk aanvoelde dat ik me zorgen begon te maken. Terug naar het ziekenhuis. Gelukkig geen trombose, daar was ik een beetje bang voor; mijn voet was namelijk zo opgezet, het leek alsof de aders op ontploffen stonden.

Maar goed. Afspraak met fysiotherapie gemaakt en toen ik thuiskwam toch mijn kleine reisgitaar ingepakt. Klein rugzakje met toilettas, krukje en muziekstandaard en een rondje met deze weinige bagage in mijn huiskamer gelopen. Waarom? Omdat ik dit weekend een reis naar Parijs had geboekt. Even proberen of dat allemaal ging lukken.  Nou, het kon net. Het kon zelfs nog beter: als ik het visserskrukje en de muziekstandaard nu eens ook thuislaat en alleen een kussentje meeneem? Dan heb ik echt niks om mee te sjouwen, maar dan moet ik wel op de grond gaan zitten.... Netzoals vroeger. Op de grond zingen.... zo ben ik begonnen. Zoals de bedelaars dat doen, hè.  Nu nog even een ongebruikt papieren bekertje erbij...

Doet me denken aan vorig jaar in Avignon. De ongeschreven wetten van de daklozen ken ik goed. Nadat ik als 18-jarige een dag meeliep met de meest ervaren bedelaars van Bordeaux weet ik precies wat wel mag en niet. 

Dus ik wist heel goed dat het not done was om in dezelfde straat te gaan zitten zingen als de vrouw die met haar bekertje de voorbijgangers dwingend toeriep haar iets te geven. Je hebt bedelaars en bedelaars. Deze vrouw, was beslist niet op haar mondje gevallen.  Maar ja, ik vond het eigenlijk ook wel een beetje MIJN straatje; vorig jaar had ik er ook gezongen en het was gewoon de beste plek voor een straatmuzikante zoals ik: een smal straatje, niet al teveel winkelend volk.  Bovendien: die dag was ze er niet! Hoera, nu kon ik even m’n ding doen.

Maar helaas.. wie kwam er aan? ZIJ.

En jawel.

“Ga weg, dit is mijn straat, ga ergens anders zingen! ”,riep ze  in het gitanes Frans nadat ik twee Engelse folksongs had gezongen. Ik zong stug door, ik was toch eerder? En zij riep stug door mijn gezang naar de voorbijgangers: “Allo allo!! Hier ben IK, geef me wat kleingeld (..of er zwaait wat)! “

Ik voelde me uiteraard erg ongemakkelijk maar zag het helemaal niet zitten weer een uur rond te lopen in de hitte om een goeie plek te vinden. Ik wilde eigenlijk gewoon alleen maar zingen en de buit best met haar delen. Dus wenkte ik haar. Ik vroeg haar of ze misschien naast me wilde zitten. Ze reageerde wat terughoudend, dacht toen even na, en verdomd, ze ging naast me zitten. Ik zong een liedje maar verdiende niets. Toen nam zij een besluit: “Kijk eens, “ zei ze streng : “Hier is mijn bekertje. Hier kun je het geld in doen. We verdelen het. Ik ga nu weg en kom straks terug.”

“Okay”, stemde ik in. Want wat the heck.

Haar bekertje stond naast mijn hoed. Ik hoopte echt dat ik wat ging verdienen. Ik had er zin in om haar geld te geven. Niet om het geld, maar om de voorzichtige ontwikkeling van een positieve relatie te stimuleren. Ergens mocht ik haar wel. Ze dwong respect af.

 En ja, er kwamen wat euro’s binnen. Na een uurtje kwam ze de buit ophalen. Met een tevreden blik zei ze: “Morgen weer?”

“Ja, hoor”, zei ik. Ik was ook tevreden. Ik had lekker gezongen op een fijne plek, dus wat wilde ik nog meer. Daarna volgde er een paar dagen zingen met een bekertje voor m’n neus, waarin ik braaf de inkomsten verdeelde. En kijk, de vrouw die bedelde kon nu gezellig chillen met haar zus, nicht of de hele gitanes familie die rondhing in het centrum van Avignon.  Ik kwam haar dagelijks al of niet shoppend tegen in de stad waarbij  we elkaar vrolijk begroetten. Ik denk dat ik in een vorig leven opgroeide als zigeunerin.

Terug naar Parijs.  Ik moet NU beslissen. Ga ik op de grond in de metro met mijn oude repetoire... onversterkt.. hard, hoog zingen... moeizaam lopend op krukken... in de regen.... eenzaampjes in een hotel ... (ik vermaak me wel op zich, daar niet van) OF thuis lekker de finale van de Voice kijken, ’s morgens repeteren in café Zamen en ’s avonds gezellig naar een optreden van een vriend?

Waarom twijfel ik zo? Wat trekt mij in godsnaam aan, aan dat kwetsbare, armoedige back to basics bestaan? Alles wat ik nodig heb is een gitaar. En een tandenborstel, en een schone onderbroek. En onderdak natuurlijk.

Maar nee, ik besluit nu dat ik  niet ga. Het is te ingewikkeld met die krukken en mijn voet.  Met pijn in mijn hart annuleer ik het hotel en blijven mijn geprinte treintickets ongebruikt in de kast liggen.  

ENGLISH
After six weeks of plaster, I was happy to get rid of it. I was planning to leave the hospital cheerfully, but that was a bit disappointing. In fact: I barely couldn't move. My leg didn't really cooperate. So. I wore my high boots for a few days until my foot squeezed and felt so painful that I started to worry. Back to the hospital. Fortunately no thrombosis, I was a little afraid of that; my foot was set up that way, it seemed like the veins were about to explode.
Anyway. Made an appointment with physiotherapy and when I got home I packed my little travel guitar. Small backpack with toiletry bag, stool and music stand and a walk with this little luggage in my living room. Why? Because I had booked a trip to Paris this weekend.
Let's try if it all worked out. Well, it was just possible. It could even be better: if I also leave the fishing stool and the music stand at home and only bring a pillow? Then I really have nothing to lug around, but then I have to sit on the ground .... Just like before. Singing on the ground .... that's how I started. Just like the beggars do, don't they. Now I need just an unused paper cup ...

Reminds me of last year in Avignon. I know the unwritten laws of the homeless people well. When  I was 18 I spent a day  walking along with the most experienced beggars in Bordeaux, now I know exactly what is allowed and what isn't.

So I knew very well that it was not done to sit in the same street as the woman who forced people to give her something in her cup. You have beggars and beggars.
This woman was not shy.  And yes, I actually thought it was a little MY street,too.  I also sang there last year and it was just the best place for a street musician like me: a narrow street, not too many people shopping. Moreover: she wasn't there that day I came along....! Hooray, so I started to sing.
But unfortunately .. who arrived? SHE.

And yes.
“Go away, this is my street, go sing somewhere else! ”, She shouted at me (in French)  after I had sung two English folk songs. I sang stiffly through, I was first. And she shouted through my singing to the passers-by: “Allo allo !! Here I am, give me some change (.. or I will HIT you)! "
I felt very uncomfortable, of course, but did not like to walk around for another hour in the heat to find a good spot. I really just wanted to sing and even share my money with her.
So I beckoned her. I asked her if she might want to sit next to me. She reacted somewhat reluctantly, then thought for a moment, and damned, she sat down next to me. I sang a song but earned nothing. Then she made a decision: "Look," she said strictly, "Here is my cup. You can put the money in here. We divide it. I'm leaving now and coming back soon. "
"Okay," I agreed. Because what the heck.

Her cup was next to my hat. I really hoped that I would earn something. I felt like giving her money. Not for the money, but to stimulate the cautious development of a positive relationship. Somehow I liked her. She commanded respect.
 And yes, some euros came in. After an hour she came to collect the loot. With a satisfied look she said: "Tomorrow again?"
"Yes," I said. I was also satisfied. I had sung nicely in a nice place, so it was fine to me. So this is what happened the next days in Avignon. Singing with a cup in front of me, in which I distributed the income. And look, the woman who begged could now chill out with her sister, niece or the entire gitanes family hanging out in the center of Avignon. I met her every day, shopping or not, in the city where we greeted each other cheerfully. I think I grew up as a gypsy in a previous life.

Return to Paris. I have to decide NOW. I go sitting and singing on the ground in the subway with my old repetoire ... unencumbered .. loud, high singing ... difficult walking on crutches ... in the rain .... lonesome s in a hotel ... (I am having fun in itself)) OR stay home and  enjoy watching the final of the Voice at home, rehearsing in the morning in café Zamen and enjoying a friend's performance in the evening?
Why do I doubt? What the hell attracts me, that vulnerable, poor back to basics exist? All I need is a guitar. And a toothbrush, and clean underpants. And shelter of course.

But no, I now decide that I am not going. It's too complicated with those crutches and my foot. With pain in my heart I cancel the hotel and my printed train tickets remain unused in the cupboard.

Sandy Denny, best singer of the world

Yesterday I decided to record some songs of Sandy Denny. So I need to rehearse the songs. 
When I was singing Who Knows I was thinking about this singer called Sandy Denny, she sang with Fariport Convention and died young. I always thought she fell downstairs. I am a member of the Sandy Denny fan club on Facebook and someone suggested me reading "I've Always Kept A Unicorn "by Mick Houghton. Some other people send me some interesting links which I already read, but I will give them to you (scroll down). This is the message I wrote on Facebook, and I put the video with it, me singing Who Knows at the attic. 

This might be a little weird story, when i was 20 i listened for the first time to Sandy Denny and I fell in love with her voice and when i discovered she already died many years ago, (she felt down the stairs and did not survive) i felt sad for her and always kept wondering how this could happen. And this is really true, many times when i descended the attic i thought about her. Now i fell downstairs myself and only broke my foot, so i have to work partime these days, i have more time to spend some time to myself, listening to her music again, and surfing on the internet to get more information about her life. I cover some songs of her when i busk in France, and my favorite song is Who Knows. I just made this vid to share, and hope you google on Sandy Denny to find out yourself

https://www.loudersound.com/features/the-traumatic-lonely-death-of-sandy-denny?fbclid=IwAR0OUyDBQu_qa7qbaA2BVmp-VgRWIBh6-XkU1FAk7QRIR0QwRblLYwgazYc

https://en.wikipedia.org/wiki/Sandy_Denny?fbclid=IwAR2dV0oc99KRISyMBwk_lb41V-OiHcm-UzsXQirLIsKffhp1yqijybqPPD4#Death

Het eerste optreden met een drumstel en Project Broken Heart Covers

Het eerste optreden met een drumstel en Project Broken Heart Covers

Amsterdam 18 januari 2020

Dat had Tom, de man die gewoonlijk op cajon speelt in mijn bandje, geregeld. Een optreden in Maloe Melo, één van de bekendste blues/rock cafés van Amsterdam en verre omstreken.  Nou spelen we geen blues en geen rock, maar we maken wel muziek. 

 Tom en Mario zijn in dezelfde week jarig en het leek Tom leuk om dan een optreden te geven als verjaardagsfeestje.

Ik had er zin in.  Ik had voor deze gelegenheid T-shirts laten maken met daarop onze bandnaam: VogelWho?  Zelf vind ik het niet de allerbeste naam maar Mario en Tom zijn er zeer tevreden mee.  Voor mezelf had ik speciaal hoge laarzen gekocht , een rokje en ik wilde een topje lenen van mijn jongste dochter. Ik zag mezelf al helemaal in de schijnwerpers staan, hipper dan ooit.

Maar dat ging niet door.  Ik ben namelijk van een trap gevallen. Zo maar ineens, in alle vroegte gleed ik plotseling naar beneden van een trap die ik persoonlijk al 20 jaar dagelijks beklim en waar ik zeer rustig van afdaal , dit in verband met de buren, die komen zo nu en dan klagen dat ik zo zacht mogelijk van mijn vloerbeklede trap gebruik gebruik moet maken, want ze horen elke trede.  Ik doe dus ook al jaren serieus mijn best om de treden nauwelijks aan te raken, maar trek me meer op met mijn handen aan de leuning  zodat ik een beetje de trap afzweef. 

En op een ochtend lag ik sneller beneden dan verwacht. Het deed echt zeer, ik kon mijn pijn niet verbergen voor mijn dochter die meteen kwam kijken wat er aan de hand was. Maar alsnog, ik hou niet van gedoe, dus stond ik op en besloot  op de fiets te stappen om naar mn werk te gaan. (Nou werk... eigenlijk bedoel ik THERAPIE, maar daarover later meer). Ik op die fiets richting metrostation Noorderpark. Maar wat bleek, ik durfde niet af te stappen, dat was echt te pijnlijk. Dus fietste ik een klein beetje door om een rondje te maken en zo fietste ik weer terug naar huis.

Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen. Ik zat op de bank naar mijn voet te kijken en ik zag eigenlijk niks. Een lullig klein blauw plekje aan de rechterzijde van mijn pijnlijke voet. Ik dacht ik ga slapen, ik  ben moe. Ik was echt nog moe, het was de avond tevoren laat geworden door een Netflixfim die je dan toch weer wil afkijken en als je hem dan af hebt gekeken, heb je spijt omdat je er 's morgen vroeg uit moet en dat je door zo’n stom einde weer  te laat naar bed bent gegaan.

Ik viel snel in slaap en toen ik wakker werd dacht ik : waarschijnlijk gaat ieder normaal mens hiermee  naar de huisarts. Maar als ik naar de huisarts ga dan moet ik daar met een dure taxi naar toe en daarna moet ik met die dure taxi naar het ziekenhuis voor foto’s, dus kan ik maar beter meteen met die dure taxi naar het ziekenhuis gaan. En zo gebeurde het. De taxichauffeur was heel erg vriendelijk en zei: "Leunt u maar op mij, mevrouw." Dit ging niet heel erg vlotjes en we voelden ons beiden een beetje ongemakkelijk. Hij zei dan ook snel, terwijl ik half in zijn armen lag: “Mevrouw geloof me, zo ga ik nooit met mijn klanten om, hoor.”

Gelukkig was het niet zo druk op de eerste hulp en konden er snel foto’s gemaakt worden waar niks op te zien was, vertelde een verpleegster me. Een gescheurd spiertje, zei ze, maar dat kunnen ze op de foto niet zien. Dus ik weer met de dure taxi naar huis, waar ik met mijn zere voet nog even het huis ging stofzuigen. Ik kon wel een beetje leunen op de stofzuigerslang, dus dat ging nog wel.

Toen ik weer op de bank zat werd ik gebeld. Maar ik was te laat met opnemen, dus belde ik het nummer terug.’Afdeling chirurgie” hoorde ik iemand zeggen. Ik zei:" Je hebt me gebeld."

" Nee hoor, ik weet van niks, "zei een stem terug. Okay.

Toen ging 5 minuten later weer de telefoon. “Met het ziekenhuis, mevrouw, we hebben de foto’s nog eens bekeken en er zit waarschijnlijk tóch een breukJE. Kunt u even terugkomen?”

Ik: “Nou nee.”

Dame: “We willen graag nog een keer een foto maken, voor de zekerheid.Er zit wel iets.”

Ik: “Nou, liever niet. Dan moet ik weer met een dure taxi. Hoe groot is de kans dat er iets is, want als die kans niet zo groot is dan kom ik niet.”

Dame: “Nou mevrouw, om eerlijk te zijn. Er zit gewoon een breuk. Komt u nou maar, u moet in het gips.”

Shit, dacht ik. Weer dertig euro kwijt. En toen dacht ik aan mijn collega die vlak in de buurt woont. En gelukkig, zij kon mij wel even brengen. Daar werden opnieuw foto’s gemaakt, want, zei de verpleegster: “ Een breuk in de hiel, he?”

Mijn hiel?? Dacht ik verbaasd. Daar voel ik nou net echt helemaal niks. Nou dan komen ze daar wel achter. 

Na de foto’s moest ik nog even wachten. Toen ik uit de wachtkamer gehaald werd, werd ik de gipskamer ingereden (met een ziekenhuisrolstoel) en werd ik meteen in het gips gezet.

"In mijn hiel...", mompelde ik, "Ik geloof er geen bal van. Er moeten foto’s verwisseld zijn."

 Dus, ik heb een hele week in het gips gehinkeld in de overtuiging dat er foto’s verwisseld moeten zijn en dat het gips er wel af kon na een week. Want  dan moest ik terugkomen voor loopgips. Ik kreeg ook nog een setje injectienaalden mee om MEZELF in te spuiten in mijn buik tegen trombose. Na een week was mijn buik dan bonter en blauwer dan de voet die tevoorschijn kwam toen ze het gips er af zaagden. 

Er was geen fout gemaakt en de breuk zit in de hiel. Ik heb mijn hiel niet gebroken, hoor, zei ik ferm tegen de arts.“Jazeker”, zei  de arts, die even flink drukte op mijn pijnlijke ZIJKANT van de voet. ‘Kijk mevrouw, daar zit de breuk, voelt u wel" Hij moest gedacht hebben wat een koppige vrouw is dit (terecht ben ik ook :) 

 “Hiel??” riep ik uit tegen de arts, “maar dat is toch niet mijn HIEL!”   “Jazeker, dit hele gebied van de voet noemen wij De Hiel.”

Ik mocht kiezen uit geel, groen, blauw of rood. Het werd rood. Nu zit ik alweer drie weken in het rode  gips en besloot, om me vooral niet te vervelen, er meteen een project van te maken.  Het Broken Heart Cover project.  Broken, omdat mn voet gebroken is, Heart, omdat het liefdesliedjes zijn die gaan over vergane liefdes en Cover omdat het liedjes zijn van andere mensen. 

Ik heb de nummers  in één middag ingezongen op het zoldertje van Hans, die daar een mooi studiootje heeft gebouwd.

Ben wel uren bezig geweest om een filmpje te maken voor Youtube, maar met  ingebouwde moviemaker-achtige programma’s is dat helaas nog niet gelukt. 

De opnames heb ik geupload naar Distrokid en zullen spoedig uitgebracht worden op Spotify. 

Broken Heart Covers. Met een foto van mezelf tijdens het eerste optreden met een drumstel en een gebroken voet.  Want dat eerste optreden, ja dat moest kostte wat het kost doorgaan! En dat is gelukt! 

Playing in the metro of Paris despite the strike

Hi guys, I was quite worried about playing in the metro of Paris, because I had received an email about something going on but did not really understand what was going on. I had already booked my train ticket, so I travelled to Paris anyway.
As I arrived at Gare du Nord, all metro stations were closed! I went by bus to the hotel, and they told me that some stations are open at certain times. On the site of the ratp you can read daily what is still possible. It's hard to travel because of a big strike in France.
Why do the French strike? It's because the retirement age will be raised from 62 to 64 and there will be a universal retire system. The goverment is convinced of the new plan, but the French don't like it. The strike is going on since December 2019 and it's a mess in Paris. The busses are overcrowded and I could not get from my hotel to Mont Martre because of this strike.

I wasn't sure if I could play in the metro anyway, but the staff of the RATP told me it shouldn't be a problem. I just wanted to play the first chord and then there were already 5 policemen around me! ... but they just wanted to know what kind of songs I was going to play.
You can listen to the songs I play in the video. Mario joined me with his bass and I tried out my new vocal performer.

I hope to be back in Paris next month. First I have to recover from my broken foot (I fell down the stairs).

The show must go on! 

Our next performance is Saturday Jan. 18 in Amsterdam, Maloe Melo. Hope to meet you there again

Love,
Annette