zondag 11 augustus 2019

Busking in France (Streetlife...)




Just got back from two weeks busking in the South of France. I shared some postings on facebook and I will share them here again. For Dutch translation scroll down!
On the video we play a Sandy Denny song but then it was 12 o'clock and the churchbells started ringing every two minutes.

August 7
"I'm going with Mario to the square in front of Palais des Papes. This is not very easy for me, but I would still like to sing again. Mario always says: you play for me. But I play for others and there are passers-by who sometimes find it really nice and beautiful, that's what I want to give it for. But today there was a beggar in the street, she was very angry with me because I was in her street. I left, later I came back because she was gone. Yet she suddenly came back and told me to sing further on. I understand how it works, I even know very well how it works with street people. But I thought: merde, this is my place from 2 years ago and she is now sitting with me, I will sing for her. She found in, she gave me her cup. I sang to death, but it was heavy. She left and gave me the confidence that I would sing for her. She was like a child and said: we are going to share it.

Such a plastic cup does not work so well, but people threw something in. Later I looked for her in the streets of Avignon, and I gave her the cup. For a moment, but also for a moment, I saw a smile on her face. But I was also irritated and said (in French) that she should stay with me next time. I sing my head off and then she starts doing different things ... Avignon has changed. Life on the street is harder and ordinary people seem richer."


August 8
"Bonjour! This morning my great friend came to me and I enthusiastically shouted from afar: "Bonsoir madame!" To which she said: "Non, c 'est pas bonsoir, il faut dire" bonjour. (Sorry, Cik wasn't fully awake yet ...)

But the ice is broken, she put her cup next to me and said that she was going to walk around. When she came back I had put some change in it, because I am diagonally opposite her place. It is just like among musicians: you don't sit in each other's place ... when she came back we had a relaxed conversation, although she saw that I had much more in my hat than I shared with her. But that was right, I had been singing for an hour for it. The shopkeepers also came to look around the corner when she showed herself fairly committed when I said that I had a little sore throat.

Most (down-to-earth) street people are vulnerable, but this is a tough lady, I have to admit ... a big mom who stands up for her rights. Too bad I don't have a picture of her. Her name is Anyta."




August 9
"The street is so confronting ... today I sang and a child passed by ... not older than six years old ... he swirled in front of me while I sang ... and my first selfish thought was that I thought he was a bit of a joke with especially halellujage singing, he behaved in a way that I could not place right away :)

But after a few seconds I saw how he looked straight at me, a look that touched me ... and suddenly I knew it .... (... with anger at myself because I felt once again being wrongly rejected) and I stopped singing and asked:

"as-tu perdu ta mère?" (Have you lost your mother?)

And he nodded. The desperation of that child and that he came to me ...

I said a few times, grabbing his arm, "Reste avec moi" (stay with me), and the child nodded.

Somehow I remembered someone in the street calling out to a child, but in the meantime I thought: shit what shall I do now with this child who is now clinging to me here ...

And then I saw a mother in the distance and I said that I heard his mother and thank goodness it was. What I find so striking is that in the first instance you relate the world to yourself in such a way (I was only concerned with music) but that someone from an entirely different context unexpectedly appeals to you. I am so happy that I saw that the child came to me and that I just did not stay in my own whiny world. Today's lesson: sometimes someone really needs you. Open your eyes for that.


August 9
Tonight we played at the terrace of a special cinema, Utopia in Avignon. When we arrived they were already expecting us, we immediately got a table at the place where we would make music, because: first good food :)

Very hospitable reception from the cinema crew and a nice audience. Also nice with our new Danish friends Helle Houkjær and Jesper Skibber :)) Vive la France!

"
August 10
This morning we said goodbye to Avignon, and also to my new girlfriend Anyta, about whom I wrote in other postings. Just not in the picture (which is why I think I can place it on fb) but I can hear it well. I do think she could sing well: the guitar blues. She has a nice hoarse voice. Nice to experience again, better not to have prejudices on people who live so differently from you.
Au revoir! X



Before we left to Avigon we've been playing in Nimes, Uzes and Genolhac. In Genolhac we played on a terrasse of an 800 years old hotel. This was very nice to do. By the way, it's always great to play in the south of France, it never happened to me that I had problems with the police. It's all still possible up there! Vive la France!


Nederlands: 


Ik ga zo met Mario naar het plein voor Palais des Papes. Dit is niet heel makkelijk voor mij, maar toch zou ik hier graag nog eens willen zingen. Mario zegt altijd: je speelt voor mij. Maar ik speel voor anderen en er zijn voorbijgangers die het soms echt leuk en mooi vinden, daar wil ik het graag voor geven. Maar vandaag was er in de straat een bedelares, ze was erg boos op me, want ik stond in haar straat. Ik ging weg, later kwam ik terug omdat ze weg was. Toch kwam ze ineens terug en ze zei dat ik verderop moest zingen. Ik snap hoe het werkt, ik weet zelfs heel goed hoe het werkt met straatmensen. Maar ik dacht: merde, dit is mijn plek van 2 jaar terug en zij komt nu maar bij mij zitten, ik zal voor haar zingen. Ze vond in, ze gaf me haar bekertje. Ik zong me te pletter, maar het was zwaar. Zij ging weg en gaf mij het vertrouwen dat ik voor haar zou zingen. Ze was als een kind en zei: we gaan het verdelen he.
Zo n plastic beker werkt niet zo goed, maar mensen gooiden er toch wat in. Later zocht ik haar in de straten van Avignon, en gaf ik haar het bekertje. Heel even, maar dan ook heel even, zag ik een glimlach op haar gezicht. Maar ik was ook geïrriteerd en zei ( in het Frans) dat ze volgende keer bij mij moest blijven. Ik zing me suf en dan gaat zij ff lekker andere dingen doen... Avignon is veranderd. Het leven op straat is harder en de gewone mensen lijken rijker. 


"

De straat is zo confronterend... vandaag zong ik en er liep een kind voorbij...niet ouder dan een jaar of zes...hij draalde voor m'n neus terwijl ik zong..en m'n eerste egoïstische gedachte was dat ik dacht dat hij een beetje de draak stak met mn halellujagezang, hij gedroeg zich op een manier die ik niet meteen goed kon plaatsen 

Maar na een paar seconden zag ik hoe hij mij recht aankeek, een blik die me raakte... en ineens wist ik het....(...met boosheid naar mezelf omdat ik me in eerste instantie weer eens onterecht afgewezen voelde), en ik stopte met zingen en vroeg:
"as-tu perdu ta mère?" ( Ben je je moeder kwijt?)
En hij knikte. De wanhoop van dat kind en dat hij juist naar mij toe kwam...
Ik zei een paar keer, terwijl ik zijn armpje beetpakte, : "Reste avec moi" ( blijf bij mij) , en het kind knikte.
Ergens herinnerde ik mij dat ik iemand door de straat al hoorde roepen naar een kind, maar ondertussen dacht ik: shit wat zal ik nu doen met dit kind dat zich hier nu vastklampt aan mij...
En toen zag ik in de verte een moeder en ik zei dat ik z'n moeder hoorde en godzijdank was dat ook zo. Wat ik nou zo treffend vind, is dat je in eerste instantie de wereld zo op jezelf betrekt ( ik was alleen maar bezig met muziek) maar dat vanuit een totaal andere context iemand onverwachts een beroep op je doet. Ik ben zo blij dat ik zag dat t kind naar mij toe kwam en dat ik net ff niet in m'n eigen zeikerige wereldje bleef. Les van vandaag: soms heeft iemand je nodig, echt nodig. Open je ogen voor dat.



We hebben vanavond voor het terras gespeeld van een bijzondere bioscoop,: Utopia in Avignon. Toen we aankwamen verwachtten ze ons al, we kregen meteen een tafeltje op de plek waar we dan muziek zouden maken, want: eerst lekker eten 
Erg gastvrij ontvangst van de cinemacrew en een fijn publiek. Ook gezellig met onze nieuwe Deense vrienden Helle Houkjær en Jesper Skibber ) Vive la France! 



Bonjour! Vanmorgen kwam m'n grote vriendin naar me toe en enthousiast riep ik al van verre: 'Bonsoir madame!' Waarop ze belerend zei: 'Non, c' est pas bonsoir, il faut dire 'bonjour'. ( Sorry,cik was nog niet helemaal wakker...)
Maar het ijs is gebroken, ze zette haar bekertje naast me en zei dat ze even wat rond ging lopen. Toen ze terug kwam had ik er wat kleingeld in gedaan, ik zit namelijk schuin tegenover haar plek. Het is net als onder muzikanten: je gaat niet op elkaars plek zitten...toen ze terugkwam hadden we een relaxed gesprek, al zag ze dat ik veel meer in m'n hoed had dan ik met haar deelde. Maar dat was terecht, ik had er al een uur voor gezongen. De winkeliers kwamen ook even om het hoekje kijken toen ze zich redelijk begaan toonde toen ik zei dat ik een beetje keelpijn had.
De meeste (nuchtere)straatmensen zijn kwetsbaar, maar dit is een pittige dame, dat moet ik toegeven...een big mama die opkomt voor haar rechten. Jammer dat ik geen foto van haar heb. Ze heet Anyta.



Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Avignon, en ook van mijn nieuwe vriendin Anyta, waarover ik in andere postings schreef. Net niet in beeld (daarom kan ik m volgens mij wel plaatsen op fb) maar wel goed te horen. Ik denk inderdaad dat zij goed zou kunnen zingen: de gitanesblues. Ze heeft een mooie hese stem. Mooi toch, om weer te ervaren beter geen vooroordelen te hebben op mensen die zo anders leven dan jij. 



Au revoir! X

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Translate