Het eerste optreden met een drumstel en Project Broken Heart Covers

Het eerste optreden met een drumstel en Project Broken Heart Covers

Amsterdam 18 januari 2020

Dat had Tom, de man die gewoonlijk op cajon speelt in mijn bandje, geregeld. Een optreden in Maloe Melo, één van de bekendste blues/rock cafés van Amsterdam en verre omstreken.  Nou spelen we geen blues en geen rock, maar we maken wel muziek. 

 Tom en Mario zijn in dezelfde week jarig en het leek Tom leuk om dan een optreden te geven als verjaardagsfeestje.

Ik had er zin in.  Ik had voor deze gelegenheid T-shirts laten maken met daarop onze bandnaam: VogelWho?  Zelf vind ik het niet de allerbeste naam maar Mario en Tom zijn er zeer tevreden mee.  Voor mezelf had ik speciaal hoge laarzen gekocht , een rokje en ik wilde een topje lenen van mijn jongste dochter. Ik zag mezelf al helemaal in de schijnwerpers staan, hipper dan ooit.

Maar dat ging niet door.  Ik ben namelijk van een trap gevallen. Zo maar ineens, in alle vroegte gleed ik plotseling naar beneden van een trap die ik persoonlijk al 20 jaar dagelijks beklim en waar ik zeer rustig van afdaal , dit in verband met de buren, die komen zo nu en dan klagen dat ik zo zacht mogelijk van mijn vloerbeklede trap gebruik gebruik moet maken, want ze horen elke trede.  Ik doe dus ook al jaren serieus mijn best om de treden nauwelijks aan te raken, maar trek me meer op met mijn handen aan de leuning  zodat ik een beetje de trap afzweef. 

En op een ochtend lag ik sneller beneden dan verwacht. Het deed echt zeer, ik kon mijn pijn niet verbergen voor mijn dochter die meteen kwam kijken wat er aan de hand was. Maar alsnog, ik hou niet van gedoe, dus stond ik op en besloot  op de fiets te stappen om naar mn werk te gaan. (Nou werk... eigenlijk bedoel ik THERAPIE, maar daarover later meer). Ik op die fiets richting metrostation Noorderpark. Maar wat bleek, ik durfde niet af te stappen, dat was echt te pijnlijk. Dus fietste ik een klein beetje door om een rondje te maken en zo fietste ik weer terug naar huis.

Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest doen. Ik zat op de bank naar mijn voet te kijken en ik zag eigenlijk niks. Een lullig klein blauw plekje aan de rechterzijde van mijn pijnlijke voet. Ik dacht ik ga slapen, ik  ben moe. Ik was echt nog moe, het was de avond tevoren laat geworden door een Netflixfim die je dan toch weer wil afkijken en als je hem dan af hebt gekeken, heb je spijt omdat je er 's morgen vroeg uit moet en dat je door zo’n stom einde weer  te laat naar bed bent gegaan.

Ik viel snel in slaap en toen ik wakker werd dacht ik : waarschijnlijk gaat ieder normaal mens hiermee  naar de huisarts. Maar als ik naar de huisarts ga dan moet ik daar met een dure taxi naar toe en daarna moet ik met die dure taxi naar het ziekenhuis voor foto’s, dus kan ik maar beter meteen met die dure taxi naar het ziekenhuis gaan. En zo gebeurde het. De taxichauffeur was heel erg vriendelijk en zei: "Leunt u maar op mij, mevrouw." Dit ging niet heel erg vlotjes en we voelden ons beiden een beetje ongemakkelijk. Hij zei dan ook snel, terwijl ik half in zijn armen lag: “Mevrouw geloof me, zo ga ik nooit met mijn klanten om, hoor.”

Gelukkig was het niet zo druk op de eerste hulp en konden er snel foto’s gemaakt worden waar niks op te zien was, vertelde een verpleegster me. Een gescheurd spiertje, zei ze, maar dat kunnen ze op de foto niet zien. Dus ik weer met de dure taxi naar huis, waar ik met mijn zere voet nog even het huis ging stofzuigen. Ik kon wel een beetje leunen op de stofzuigerslang, dus dat ging nog wel.

Toen ik weer op de bank zat werd ik gebeld. Maar ik was te laat met opnemen, dus belde ik het nummer terug.’Afdeling chirurgie” hoorde ik iemand zeggen. Ik zei:" Je hebt me gebeld."

" Nee hoor, ik weet van niks, "zei een stem terug. Okay.

Toen ging 5 minuten later weer de telefoon. “Met het ziekenhuis, mevrouw, we hebben de foto’s nog eens bekeken en er zit waarschijnlijk tóch een breukJE. Kunt u even terugkomen?”

Ik: “Nou nee.”

Dame: “We willen graag nog een keer een foto maken, voor de zekerheid.Er zit wel iets.”

Ik: “Nou, liever niet. Dan moet ik weer met een dure taxi. Hoe groot is de kans dat er iets is, want als die kans niet zo groot is dan kom ik niet.”

Dame: “Nou mevrouw, om eerlijk te zijn. Er zit gewoon een breuk. Komt u nou maar, u moet in het gips.”

Shit, dacht ik. Weer dertig euro kwijt. En toen dacht ik aan mijn collega die vlak in de buurt woont. En gelukkig, zij kon mij wel even brengen. Daar werden opnieuw foto’s gemaakt, want, zei de verpleegster: “ Een breuk in de hiel, he?”

Mijn hiel?? Dacht ik verbaasd. Daar voel ik nou net echt helemaal niks. Nou dan komen ze daar wel achter. 

Na de foto’s moest ik nog even wachten. Toen ik uit de wachtkamer gehaald werd, werd ik de gipskamer ingereden (met een ziekenhuisrolstoel) en werd ik meteen in het gips gezet.

"In mijn hiel...", mompelde ik, "Ik geloof er geen bal van. Er moeten foto’s verwisseld zijn."

 Dus, ik heb een hele week in het gips gehinkeld in de overtuiging dat er foto’s verwisseld moeten zijn en dat het gips er wel af kon na een week. Want  dan moest ik terugkomen voor loopgips. Ik kreeg ook nog een setje injectienaalden mee om MEZELF in te spuiten in mijn buik tegen trombose. Na een week was mijn buik dan bonter en blauwer dan de voet die tevoorschijn kwam toen ze het gips er af zaagden. 

Er was geen fout gemaakt en de breuk zit in de hiel. Ik heb mijn hiel niet gebroken, hoor, zei ik ferm tegen de arts.“Jazeker”, zei  de arts, die even flink drukte op mijn pijnlijke ZIJKANT van de voet. ‘Kijk mevrouw, daar zit de breuk, voelt u wel" Hij moest gedacht hebben wat een koppige vrouw is dit (terecht ben ik ook :) 

 “Hiel??” riep ik uit tegen de arts, “maar dat is toch niet mijn HIEL!”   “Jazeker, dit hele gebied van de voet noemen wij De Hiel.”

Ik mocht kiezen uit geel, groen, blauw of rood. Het werd rood. Nu zit ik alweer drie weken in het rode  gips en besloot, om me vooral niet te vervelen, er meteen een project van te maken.  Het Broken Heart Cover project.  Broken, omdat mn voet gebroken is, Heart, omdat het liefdesliedjes zijn die gaan over vergane liefdes en Cover omdat het liedjes zijn van andere mensen. 

Ik heb de nummers  in één middag ingezongen op het zoldertje van Hans, die daar een mooi studiootje heeft gebouwd.

Ben wel uren bezig geweest om een filmpje te maken voor Youtube, maar met  ingebouwde moviemaker-achtige programma’s is dat helaas nog niet gelukt. 

De opnames heb ik geupload naar Distrokid en zullen spoedig uitgebracht worden op Spotify. 

Broken Heart Covers. Met een foto van mezelf tijdens het eerste optreden met een drumstel en een gebroken voet.  Want dat eerste optreden, ja dat moest kostte wat het kost doorgaan! En dat is gelukt!