Niet naar Parijs...

(English below)

26 februari

Na zes weken gips was ik blij dat het er af mocht. Ik was van plan om vrolijk huppelend het ziekenhuis te verlaten, maar dat viel een beetje tegen. Sterker: ik kwam nauwelijks vooruit. Mijn been werkte niet echt mee. Dus. Ik droeg mijn hoge laarzen een paar dagen totdat mijn voet zo knelde en pijnlijk aanvoelde dat ik me zorgen begon te maken. Terug naar het ziekenhuis. Gelukkig geen trombose, daar was ik een beetje bang voor; mijn voet was namelijk zo opgezet, het leek alsof de aders op ontploffen stonden.

Maar goed. Afspraak met fysiotherapie gemaakt en toen ik thuiskwam toch mijn kleine reisgitaar ingepakt. Klein rugzakje met toilettas, krukje en muziekstandaard en een rondje met deze weinige bagage in mijn huiskamer gelopen. Waarom? Omdat ik dit weekend een reis naar Parijs had geboekt. Even proberen of dat allemaal ging lukken.  Nou, het kon net. Het kon zelfs nog beter: als ik het visserskrukje en de muziekstandaard nu eens ook thuislaat en alleen een kussentje meeneem? Dan heb ik echt niks om mee te sjouwen, maar dan moet ik wel op de grond gaan zitten.... Netzoals vroeger. Op de grond zingen.... zo ben ik begonnen. Zoals de bedelaars dat doen, hè.  Nu nog even een ongebruikt papieren bekertje erbij...

Doet me denken aan vorig jaar in Avignon. De ongeschreven wetten van de daklozen ken ik goed. Nadat ik als 18-jarige een dag meeliep met de meest ervaren bedelaars van Bordeaux weet ik precies wat wel mag en niet. 

Dus ik wist heel goed dat het not done was om in dezelfde straat te gaan zitten zingen als de vrouw die met haar bekertje de voorbijgangers dwingend toeriep haar iets te geven. Je hebt bedelaars en bedelaars. Deze vrouw, was beslist niet op haar mondje gevallen.  Maar ja, ik vond het eigenlijk ook wel een beetje MIJN straatje; vorig jaar had ik er ook gezongen en het was gewoon de beste plek voor een straatmuzikante zoals ik: een smal straatje, niet al teveel winkelend volk.  Bovendien: die dag was ze er niet! Hoera, nu kon ik even m’n ding doen.

Maar helaas.. wie kwam er aan? ZIJ.

En jawel.

“Ga weg, dit is mijn straat, ga ergens anders zingen! ”,riep ze  in het gitanes Frans nadat ik twee Engelse folksongs had gezongen. Ik zong stug door, ik was toch eerder? En zij riep stug door mijn gezang naar de voorbijgangers: “Allo allo!! Hier ben IK, geef me wat kleingeld (..of er zwaait wat)! “

Ik voelde me uiteraard erg ongemakkelijk maar zag het helemaal niet zitten weer een uur rond te lopen in de hitte om een goeie plek te vinden. Ik wilde eigenlijk gewoon alleen maar zingen en de buit best met haar delen. Dus wenkte ik haar. Ik vroeg haar of ze misschien naast me wilde zitten. Ze reageerde wat terughoudend, dacht toen even na, en verdomd, ze ging naast me zitten. Ik zong een liedje maar verdiende niets. Toen nam zij een besluit: “Kijk eens, “ zei ze streng : “Hier is mijn bekertje. Hier kun je het geld in doen. We verdelen het. Ik ga nu weg en kom straks terug.”

“Okay”, stemde ik in. Want wat the heck.

Haar bekertje stond naast mijn hoed. Ik hoopte echt dat ik wat ging verdienen. Ik had er zin in om haar geld te geven. Niet om het geld, maar om de voorzichtige ontwikkeling van een positieve relatie te stimuleren. Ergens mocht ik haar wel. Ze dwong respect af.

 En ja, er kwamen wat euro’s binnen. Na een uurtje kwam ze de buit ophalen. Met een tevreden blik zei ze: “Morgen weer?”

“Ja, hoor”, zei ik. Ik was ook tevreden. Ik had lekker gezongen op een fijne plek, dus wat wilde ik nog meer. Daarna volgde er een paar dagen zingen met een bekertje voor m’n neus, waarin ik braaf de inkomsten verdeelde. En kijk, de vrouw die bedelde kon nu gezellig chillen met haar zus, nicht of de hele gitanes familie die rondhing in het centrum van Avignon.  Ik kwam haar dagelijks al of niet shoppend tegen in de stad waarbij  we elkaar vrolijk begroetten. Ik denk dat ik in een vorig leven opgroeide als zigeunerin.

Terug naar Parijs.  Ik moet NU beslissen. Ga ik op de grond in de metro met mijn oude repetoire... onversterkt.. hard, hoog zingen... moeizaam lopend op krukken... in de regen.... eenzaampjes in een hotel ... (ik vermaak me wel op zich, daar niet van) OF thuis lekker de finale van de Voice kijken, ’s morgens repeteren in café Zamen en ’s avonds gezellig naar een optreden van een vriend?

Waarom twijfel ik zo? Wat trekt mij in godsnaam aan, aan dat kwetsbare, armoedige back to basics bestaan? Alles wat ik nodig heb is een gitaar. En een tandenborstel, en een schone onderbroek. En onderdak natuurlijk.

Maar nee, ik besluit nu dat ik  niet ga. Het is te ingewikkeld met die krukken en mijn voet.  Met pijn in mijn hart annuleer ik het hotel en blijven mijn geprinte treintickets ongebruikt in de kast liggen.  

ENGLISH
After six weeks of plaster, I was happy to get rid of it. I was planning to leave the hospital cheerfully, but that was a bit disappointing. In fact: I barely couldn't move. My leg didn't really cooperate. So. I wore my high boots for a few days until my foot squeezed and felt so painful that I started to worry. Back to the hospital. Fortunately no thrombosis, I was a little afraid of that; my foot was set up that way, it seemed like the veins were about to explode.
Anyway. Made an appointment with physiotherapy and when I got home I packed my little travel guitar. Small backpack with toiletry bag, stool and music stand and a walk with this little luggage in my living room. Why? Because I had booked a trip to Paris this weekend.
Let's try if it all worked out. Well, it was just possible. It could even be better: if I also leave the fishing stool and the music stand at home and only bring a pillow? Then I really have nothing to lug around, but then I have to sit on the ground .... Just like before. Singing on the ground .... that's how I started. Just like the beggars do, don't they. Now I need just an unused paper cup ...

Reminds me of last year in Avignon. I know the unwritten laws of the homeless people well. When  I was 18 I spent a day  walking along with the most experienced beggars in Bordeaux, now I know exactly what is allowed and what isn't.

So I knew very well that it was not done to sit in the same street as the woman who forced people to give her something in her cup. You have beggars and beggars.
This woman was not shy.  And yes, I actually thought it was a little MY street,too.  I also sang there last year and it was just the best place for a street musician like me: a narrow street, not too many people shopping. Moreover: she wasn't there that day I came along....! Hooray, so I started to sing.
But unfortunately .. who arrived? SHE.

And yes.
“Go away, this is my street, go sing somewhere else! ”, She shouted at me (in French)  after I had sung two English folk songs. I sang stiffly through, I was first. And she shouted through my singing to the passers-by: “Allo allo !! Here I am, give me some change (.. or I will HIT you)! "
I felt very uncomfortable, of course, but did not like to walk around for another hour in the heat to find a good spot. I really just wanted to sing and even share my money with her.
So I beckoned her. I asked her if she might want to sit next to me. She reacted somewhat reluctantly, then thought for a moment, and damned, she sat down next to me. I sang a song but earned nothing. Then she made a decision: "Look," she said strictly, "Here is my cup. You can put the money in here. We divide it. I'm leaving now and coming back soon. "
"Okay," I agreed. Because what the heck.

Her cup was next to my hat. I really hoped that I would earn something. I felt like giving her money. Not for the money, but to stimulate the cautious development of a positive relationship. Somehow I liked her. She commanded respect.
 And yes, some euros came in. After an hour she came to collect the loot. With a satisfied look she said: "Tomorrow again?"
"Yes," I said. I was also satisfied. I had sung nicely in a nice place, so it was fine to me. So this is what happened the next days in Avignon. Singing with a cup in front of me, in which I distributed the income. And look, the woman who begged could now chill out with her sister, niece or the entire gitanes family hanging out in the center of Avignon. I met her every day, shopping or not, in the city where we greeted each other cheerfully. I think I grew up as a gypsy in a previous life.

Return to Paris. I have to decide NOW. I go sitting and singing on the ground in the subway with my old repetoire ... unencumbered .. loud, high singing ... difficult walking on crutches ... in the rain .... lonesome s in a hotel ... (I am having fun in itself)) OR stay home and  enjoy watching the final of the Voice at home, rehearsing in the morning in café Zamen and enjoying a friend's performance in the evening?
Why do I doubt? What the hell attracts me, that vulnerable, poor back to basics exist? All I need is a guitar. And a toothbrush, and clean underpants. And shelter of course.

But no, I now decide that I am not going. It's too complicated with those crutches and my foot. With pain in my heart I cancel the hotel and my printed train tickets remain unused in the cupboard.